حتما الان این سوال در ذهنتان نقش بسته که با وجود بالا رفتن تمام این مصوبه ها از پله های قانون چرا هنوز به نتیجه معقولی دست نیافته ایم و باز هم می گوییم با آلودگی ایرالکو چه کنیم....؟؟؟

 واقعا چه کسی است این حامی قدرتمند که واحد های آلاینده ایرالکو را هم چنان پا بر جا نگه داشته.....؟؟؟

گذشته از تمامی این مصوبات،  هنوز هم نه تنها فاز قدیم آن در هر روز 5/2 میلیون متر مکعب انواع گاز های آلاینده را وارد هوا می کند (که چند برابر حد مجاز است!!!) بلکه فاز جدید آن نیز هنوز  نتوانسته استاندارد های زیست محیطی را کسب کند!! با این همه مدیران ایرالکو پس از پیگیری های به حق محیط زیست، ادعای ایجاد اخلال در روند تولید کارخانه و منافع اقتصادی خود را نموده و از مدیرکل محیط زیست شکایت کردند و این در حالی است که طبق بند ج ماده 104 و 134 قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران کلیه واحد های صنعتی و تولیدی می بایست مسائل زیست محیطی را به عنوان یکی از مسائل اقتصادی خود تلقی نمایند و هزینه های مربوط به حفظ محیط زیست را جزء هزینه های داخلی خود بدانند!! آیا براستی مدیران ایرالکو نمی دانند اقدامات آنها چه تاثیری بر کودکان، سالمندان و بانوان اراکی می گذارد؟!! آیا سلامت کارگران کارخانه و مردم اراک برای آنها ارزشی ندارد؟؟؟ مگر نه اینکه اگر کارکنان زحمتکش نباشند ایرالکویی وجود نخواهد داشت تا مدیران بر سود میلیاردی کارخانه ببالند و خود را خدمتگزار معرفی کنند!!! پس احترام به حقوق شهروندی و شان و منزلت انسانی کجا می رود ؟؟؟

در پرتو تمامی این آگاهی ها و هم چنین سنجش های مداومی که بوسیله اداره کل محیط زیست به عنوان معتمد دستگاه قضا در اثبات آلایندگی ایرالکو انجام شد و پیگیری های قضایی دادستان اراک برای اجرای حکم تعطیلی فاز قدیمی آلاینده کارخانه، متاسفانه هنوز اقدامی در جهت کاهش آلدگی این صنعت انجام نشده و با تاسف باز هم باید بگوییم با آلودگی ایرالکو چه کنیم ؟؟؟

 حقیقتا پشتوانه قانونی برای اجرای یک حکم چه ادله ای است ؟؟ سنجش های مداوم اداره کل محیط زیست؟؟ اصول 22 و50 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران؟؟؟ یا مواد2 و14 و 15 و 16 قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا ؟؟؟ یا از همه مهم تر فعالیت های ایرالکو که بر شبکه سلامت مردم مستقر شده که تارهای آن یک به یک در حال پاره شدن است؟ براستی مدیران و مسولان ایرالکو پس از دو دهه جدل های قضایی هنوز به آن باور نرسیده اند که تفکر و اقدام هر یک از ما بر زندگی انسانی که فلسفه آفرینش بر پایه سلامت و تکامل اوست تاثیر می گذارد و آیندگان (چه بسا فرزندان خودشان ) از این فعالیت ها صدمه بینند!! آیا با دیدن خورشید هنوز جایی برای انکار روز است؟! از طرفی نادیده انگاشتن و یا انکار جایگاه اجتماعی کارگران تلاشگر این صنعت آیا نگاهی ابزار محور و غیر اسلامی بر تولید اقتصادی  یک صنعت نیست؟! به زاستی نباید بین تولید اقتصادی یک صنعت در کشور اسلامی با تولیدات کارخانجات کشورهای با سیستم سرمایه داری تفاوتی وجود داشته باشد؟! آری! آنهایی که هر روز از کنارشان عبور می کنند هموطنانشان هستند که در برابر هزینه های کمر شکن و بیماری صعب العلاج خود یا نزدیکانشان ذره ذره جان می سپارند و صدای گریه شان را کسی نمی شنود...

و در پایان کاش به خاطر داشته باشیم که زمان برای جبران بسیار کوتاه است و روزی خواهد رسید که در محضر عدل الهی باید پاسخگو باشیم...

منبع : با کمی تغییر؛ وبلاگ کیمیای سبز متعلق به تشکل زیست محیطی